ШЧЫРАЕ КАХАНЬНЕ.
Дарэзалі жнеі апошнюю гоню ярыны. Глуха шасталі сярпы, як бы шкляные, блішчэлі ад захадячаго сонца чырванаватымі блескамі. Снапкі ў копах шэрэнгай стаялі на шырокім полю.
Чуваць было жарты, вясёлы сьмех, то заўнылые песьні. Сонцэ, як бы спішаючыся, ўжо збіралася схавацца за лесам, а ў старане над балотцам, засцілаўся белы туман і веяла халадом.
Сусім вечарэла. Але жнеі адна перэд другой завіхаліся, каб скончыць, бо бачылі, што ўжо ідзе сам гаспадар к ім сказаць, што пара пакінуць працу.
— «Э! зязюлькі мае любые», падыйшоўшы прабасаваў гаспадар, «праца — ня воўк, у лес ня пабяжыць, кідайце — пойдзім».
Але жнеі як пад каманду рэзалі і вязалі ў снапкі збажыну і нарэшце — праца ўся — марш дамоў.
Да вёскі не больш паўвярсты. Дарога па узлесьсі.
Ну, зязюлькі! Нудна неяк, песьню бы мне старому, ды вясёленькую, каб успомніў дзед, што калісь быў малады, весел, гуляў і піяў з маладымі дзеўчатамі».
Завялі дзеўчаты песьню, тую спагадную песьню, ў каторай так шмат жалю, ў каторай чуваць беду і горэ беларускаго народу. Так падыйшлі пад вёску, дзе іх чакалі сама гаспадыня і вясёлые хлапцы, што стаялі ля Язэпавай хаты.
