дзеўчаты. — «Добра, калі так». І дзед устаўшы з лаўкі падыйшоў з раскрытымі рукамі к Мілцэ.
Мілка зачырванеўшыся, як брусьнічка, схавала свой маленькі, як рэпка, нос ў зякрастую хустку і пасунулася ў куток, каб не так блізка сядзець ля вясёлага старца.
Кончылася вячэра.
—«Ну, мае дарагіе дзеткі, сказаў гаспадар, шчыра дзякую Вам за спагадную працу. Дай Божэ, каб вы спаткалі на сваім жыцьцю ўсяго, чаго толькі жадаіце! На сягодня будзе дось; а заўтра дзень сьвятковы, прыдзіце, калі ласка, на дажынкі».
Гаспадар ужо было сеў, але яго практычны пагляд нечаго нібы шукаў памеж дзеўчат а посьле запытаўся:
— «А дзеж мая Гапачка? Нешта я яе не бачу тут». І сказаўшы гэта, выбег на двор, і пачаў клікаць Гапку.
Перад тым, як дзеўчаты пайшлі ў хату, Гапку пераняў прыгожы хлапец (Сымон, так ёмка аттопываў казачка, і ўгаварыў яе хоць на хвілю застацца з ім.
І вось, пакуль дзеўчаты вячэралі і гутарылі з гаспадаром, Гапка с Сымонам вялі размову а каханьні.
— «Што-ж, Гапачка, і сягодня нешта нудная? Няўжо мой вясёлы казак не разагнаў тваіх нудных думак? Я гляджу на цябе і ня ведаю, чаго нудзіцца. Бацька — хоць ня родны — ёсь, маці — такжэ, хата, хлеб, а ў мяне што? Адзін — як бізун. І бедзен бязконца. Вось маю хлеб і той ня пэўны. А там, там — пеўне ў службу возьмуць».
Пры гэтай размове расчыніліся дзьверы і на парозе — як вырас — сам гаспадар. Дужа не прыгожа было ісьці ў хату, але Гапка мусіла паслухаць.
Тут, вядома, зараз пасыпаліся сьмешкі і кпінкі. Кожны плёў што ўмеў, усіх прыходзілася слухаць.
— «Ну дык дзеж была, Гапачка?» спытаўся сам гаспадар. «Скажы, не саромся. Мусіць, хлапца аблюбавала? Каго-ж такі, каго?»
Не далі скончыць пытаньня дзеўчаты, і зашчэгеталі, як сарокі:
