пацяклі па твару Гапкі. «Ох, хвіля, хвіля! — Прачувае маё сэрцэ штось ня добрые.
— «Ды кінь-жэ! — без часу зьвядзеш у магілу сябе і мяне».
Так далёка за поўнач гаманілі Гапка с Сымонам і нарэшце пайшлі знаёмай дарогай дамоў…
Не агледзіліся, як надыйшла восень.
У будні дзень прышоў Сымон к Гапцэ, калі не было бацькоў ў хаці. І, хоць вельмі стараўся не падаць адразу віду, што прынёс цяжкую вядомасьць, — але сумны пагляд вачэй, зрадзіў яго. Гапка пазнала.
— «Гапачка, роднінькая! Горэ вялікае. Як ні клапатаў — нічога. Пайду. Калі ласка Боская — вырвуся, спаткаімся ў радасьці».
Крыкнула нямым голасам Гапка, прыпаўшы на грудзі Сымона, а тым часам скрыпнулі дзьверы і на парозе, як вырас, вайчым, добра падпіты.
— «Гэта што за дружба? Ты чаго, вужака, праступаеш парог, калі я цябе раз выгнаў і прыказаў не тлуміць дзіцяці галаву? Ды ты, здаецца, плачыш?» — зьвярнуўся ён да Гапкі. «Пасьпеў ўжо ўпрэгчы ў ваглоблі. Вон! Вон! кажу, пакуль мешалку не ўзяў. Для Гапкі ў мяне ёсь дзяцюк, сусім не раўня табе».
Глянуў Сымон на Гапку, а ў самага і вочы кроўю набеглі. Няўжо, памысліў ён, што гэты кат, паставіць на сваім, і выдась яе за нялюбаго чэлавека.
А Гапка тым часам наўзрыд плакала, уздрыгіваючы ўсім целам.
— «Татка!» адазваўся Сымон. «Я ўжо апошні раз тут. Праз колькі гадзін мяне тут ня будзе: пакідаю усё, с кім зжыўся і зрадніўся. С тымі горачкамі і прыгорачкамі, кусьцікамі і хмызьнячкамі, з усім разстаюся… на доўга… Бог ведае, ці вярнуся. Прасіў бы вас, будзьце ласкавы, пажалейце мяне ні ў чым не павіннага чэлавека. Я пакляўся легчы касцьмі…»
