— «Дарэмная фатыга», перапыніў стары. «Як ужо сам кажэш, што не маеш часу, радзіў-бы выходзіць самому, бо можэ выйсьці ня добрая справа».
— «Іду», скрыгануўшы зубамі, — сказаў Сымон.
Як выбег на вуліцу і як апынуўся ўжо ў канцы вёскі, ня помніў ён, толкі — глянуў, шапкі на галаве не было, дзесь у Гапкі ў хаце засталася.
— «Эх! Шапку запомніў, апамятаваўся Сымон. «Можэ вярнуцца? Але не! Не пайду». І так ідучы дарогай дамоў, не раз горка заплакаў, як успомніў, што з ім так не палюдзку абыйшліся, і за што — спытацца.
На заўтра машына шпарка везла маладых ваяк далёка ў чужы край.
У той вечар, як у Гапкі быў Сымон, — пьяны айчым далёка за поўнач шумеў, радзіў забыцца пра Сымона, а не, — абецаў выбіць мыслі з галавы.
Так прабег тыдзень — другі. Гапка вельмі схудала. Бацька валіў усякую непраўду на Сымона і, стукаючы кулаччам па стале, гразіў, што прыбье.
Гапка, каб не слухаць непрытомные рэчы дзікаго чалавека, найчасьцей выхадзіла с хаты ў сенцы, гдзе прасіджывала, цэлые ночы. Нарэшце злегла. Кашэль рваў грудзі. Жар прыліваў к галаве. Маці ўжо праканалася, што дзіця яе хвора, але не магла перад старым нічога казаць, бо ведала, што за натуру меў ён; і к таму — вечар у вечар — пьяны.
А тым часам хвароба жадна накінулася на маладое жыцьцё. Дзень праходзіў лягчэй, а ноч ў непрытомных рэчах у слёзах.
Лежучы, здавалася ёй, што яна топіцца, і ўсё кругом топіцца, а то чуіцца заўнылая песьня, голас Сымон… І вось пачынае яго клікаць, піраймаць, і водзючы пальцамі па сьцяне, нібы бачэ яго перад сабой, вобмацкам шукае яго
