І гукаў Сымон і клікаў па імені, нічога не было чуваць. Гэтак ён зайшоў у такую пушчу, што страх агарнуў яго, але вочы яго прыцягам глядзелі ў даль і ў даль…
Толькі неяк зірнуў Сымон ў старану, аж, бачэ, нейчая торба, падняў ён і глянуў, што у ёй ёсь, аж разам аслупеў ат страху — у ёй была яго шапка, каторую ён забыўся, ўцекаючы ад Гапкі, як надыйшоў войчым.
Сьлёзы пацяклі па твару Сымона. Здушэны крык прабудзіў дзікую пушчу: «Гапачка! Гапачка!.. галасіў ён, — «тут твая сходзе дарога, прычувае маё сэрцэ. Сьмерць вырвала дарагую для цябе памятку…»
Вокліку не было, толькі рэха сумысьле насьмехалася над ім, горш надрывала душу.
Хацеў Сымон павярнуць у другі бок, аж замітусілася ў вачах і ён як патпіленное дрэва застагнаў і паваліўся на зямлю, крычучы нямым голасам.
Пры купіне лежала груда касьцей, аб’едзеных ваўкамі…
Мінск.
Галубокъ.
._%D0%A3%D0%B7%D0%BE%D1%80_1.png)
