Гэта старонка не была вычытаная
Пасьля гадзін тых сьветлых, мілых
Шмат часу ўжо прайшло,
А сэрцэ, што разбіта цяжка,
Патолі не знайшло.
Але сярод трывожных думак
У памяці маёй
Застаўся водблеск чысты, сьветлы
Яе душы сьвятой.
Ў сваіх плюскочых вечна хвалях,
Жаўцее дзе пясок,
Так сьвет дрыжачы ясна — срэбны
Трымае ручаёк, —
Той сьвет нябеснай яркай зоркі,
Што ў ночнай цішыне
Ласкава, сьцішна і прыветна.
Міргае ў вышыне.
|}
|
За працу! Годзі плакаць і стагнаці, |
