Старонка:Маладая Беларусь (1912—1913). Сшытак 3.pdf/76

А можа а зрадзе гаруе дзяўчынка,
Успомніўшы жыцьця вясну:
Любіў яе мілы, а посьле пакінуў,
Пакінуў дзяўчынку адну?…
Грахочэ чугунка і рэжэць паветра;
Бягуць пералескі, паля,
Палоскі зяленые, будкі і вёскі,
Ўзаратая мягка ральля…
Бяжыць маё жыцьце, як тая чугунка,
Усё далі, ўсё к смерці бліжэй, —
К той сьмерці, што дасьць мне праўдзівы спачынак,
Што страшна, цямрою сваей.

Я. Журба.

|}