Prostyje wielmi ludzi jany: wierać nawat u niačystuju siłu, dy, ščyra molučysia, niezwyčajnaho cuda čekajuć… Adzin łachmaty siwy wapielnik żudasnyje kazki baić pierad snom, ażno pużajecca hramada ŭsia i tulacca bliżej adzin k adnamu…
Dobryje ludzi jany! — apošni kawałak chleba addajuć żebraku na darozi…
Idu ja da ich šeraj hadzinaj, kali la wialikaj piečy ŭ jamie, dzie wapna palicca, siadzić dačka siwoha wapielnika i hatujeć wiačeru. Ciamniej robicca ŭwakruh, sumniej stanowicca rasciarob, apchopany ciomnymi cieniami…
Čamu ja palubiŭ hetu wiaskowuju dziaŭčynu? A jana — niby taja biarozka siarod pola — jak taja krynička pad uzhorkam — čysto jaje serce… byccam ličenyje, ŭzjaŭlajucca, zorki, stworanyje Boham na padobnaść wačej dziaŭčyny…
Kwietka.
Apuściłasia wiesna na ziamielku, soniejka padahreła hrudzi ziamielčyny i za wyhanam na miaży kwietka radziłasia. Nočču čystaja rasa kupała jaje dy niańčyła; z blizkaj wiarbiny sałoŭka jej aleluja piejaŭ; u dzień pramieńni soniejka farbawali jaje dy hreli. Zrabiłasia kwietka niejkaj dziŭnaj cacačkaj swaimi raznakalornymi lapiostkami (pialostkami).
Nahnaŭsia araty bykami swaimi, zatumaniŭ lulku swaju i zaraz brudnymi atopkami hyc na kwołuju kwietku, na dziacianio błakitnaho nieba…
I byccam nie było jaje na miaży la wyhana…
Čeławieče! Na manier pieśni, zdatnieje mnie hawaryć z taboju. Ci dahadaŭsia ty, što heta tolki malunak paŭnočnych
