du mak twaich?.. son dušy twajej?.. kali twaja duša paśla huku minuŭšaho dnia zaplawała u chwalach jasnaho supakoju, kali zażadała jana niešta tajomnaho, niezwyčajnaho i, byccam kwietka, byccam hałub bieły, nad joj światočnaść zapanawała, ty ziamnoj brudnaj karysnaściu swajej zataptaŭ, zniščyŭ tyje kwołyje raśliny nieba, i byccam nie radziłasia kwietka ŭ dušy twajej…
Čeławieče! škada mnie ciabie…
Niby rupny araty…
Niby rupny araty, wychodżu ja ranicaj na dziadziniec, ješče jak sam Boh śpić, zdajecca…
Pad biełym morem tumana dryżyć husty chwojnik na łahčynie. Nad rečkaj miesiac bladnieić. Haławieški načleżnaho wohnišča ješče smalucca pad suchim karčom. Biareźnik apchoplen čyrwonym morem uschodniej zarnicy. Warony pačali kryčać i krylicca nad zialonaj jełkaj. Kaniušyna smašna zapachła i ŭ wiosce waroty zaskrypieli…
Apaśla biazsonnaj načy, kali ŭ niejkaj nieprytomnaj haračce mučycca čeławiek i, byccam kalučyje šyški, dumy apchapili jaho serce, — wielmi pryjemna dačekać uschodu soniejka… żadaješ ciepłaty jaho i, pasyłajučy na ŭzhorku ščyruju malitwu dniu, skidaješ, jak niepatrebnyje atopki, dumy načnyje…
