Гэта старонка не была вычытаная
І ўбачылі засмучаныя нашы вочы,
Як дні праяснасьці зьмяніліся на ночы,
Як зноў бізун па Беларусі стаў сьвістаць;
Крыві нявіннай пацякла рака,
Крывёй пажараў аблілося неба.
Так дзякавала панская рука,
Што некалі — ці трэба, ці ня трэба —
Мы паншчыну на іх рабілі, як маглі.
І хлеба лусты ім свае апошнія нясьлі,
А маткі нашы мамкамі для іх былі.
................
Але мінулася і гэта ліхалецьце,
Хоць і ня ўсе ў сваю зышліся хату дзеці:
Адных магіла ўжо ня верніць нам,
Другія і сягоньня іншым б‘юць паклон багам,
Ад трэціх-жа гранічны слуп нас аддзяляе.
Відаць, што доля ўжо такая…
................
Вось так шляхамі год дагэтуль я ішоў
З аднэю думкаю аб шчасьці Беларусі;
То блукаўся паміж абшараў і крыжоў,
То, як сланэчнік к сонцу яснаму імкнуўся…
