— „Дык прасіце, абадранцы,
Хай лазаты дасьць карэту!“
Ударыу лейцам. Конь падскочыў.
Як падстрэлена казуля.
— „Лепі чорта падвязу я!“
Баутрамей пад нос мурмочэ.
II.
Мрок запау яшчэ цямнейшы,
Хоць калі ты шылам у вочы.
У каляіне гразь хлюпоча,
А Баўтрук цяпер сьмялейшы:
— „Хутка будзем, коню, у хаці,
Скончым нашу райтараду
Гаспадыня будзець рада.
Выйдзе с хаты спатыкаці!“
Аж цыганскую гаворку
Чуе раптам прад сабою.
Бытцам йдуць яны гурбою
І вядуць аб нечым спорку.
— „От яшчэ ні меу хваробы —
С цыганамі мець спаткання:
Сядзець сам без запытання, —
Зьвесны норау цыгановы!“
Як ні хочэ ззаду быці,
Конік цягне дробным трусам…
Даганяе, хоць і мусам,
Зраунавауся, — што рабіці!
— Што за дзіво? — Паулючонку
Падкальнуло у сэрцо нешта.
Толькі трое, а дзе рэшта?
Два цыганы йдуць і жонка.
— «Здрастуй, бацьку!» гыркнуў з боку
Цыган доўгі, чорнатвары
І другі за ім да пары
