Старонка:Матчын дар (1918).pdf/116

І цыганка. — „Скуль, здалеку?“
— „Еду с торгу“ — „А, вяльможны!
Падвязі да карчмы хоця,
Бо па гэтакай хлюпоце
Пехатой ісьці ні можна.“
„Рад-бы я, ды сам ты бачыш,
Што на колах, братка, цесна,
Ні усядземся сумесна“…
— «Эй, аб чым ты, бацьку, плачыш!
Цыган, пане, як вужака:
Хоць у шасьцех здалелі-б сесьці!
А ля карчмы хочым зьлесьці, —
Ні замучыцца каняка.»
Ні пасьпеу Баутрук поуслова
Адказаць па просьбу гэту,
А мужчыны і кабета
Шась на колы баутруковы!
— «Н-но! Гані сваю шаулюжку!
«Дадай ходу!» І рагочуць
Штосьць па свойму там стракочуць,
Адабралі лейцы, пужку…
Буркнуу быу на тыя рэчы
Баутрамей, дык — д‘ябла дзеці! —
Ледзьвя здолеу усядзеці, —
Так заштурхалі у плечы.
— «Сядзь спакойна, ты, зрэбніна!
Кінь плявудзгаць гэтта лішку:
Выпьеш у карчме тры кілішкі
І заплацім што павінна.»
Што ты зробіш? Німа волі,
Іх-жа сіла, перамога.
Дзякуй толькі Пану Богу,
Ні спаткалося іх болі.
Праз гадзіну, — час кароткі
Баутрамею доугім здауся, —
Сьвет з ваконца паказаўся