Старонка:Матчын дар (1918).pdf/118

Тут цыган, што быу ля боку,
Лезе проста цалавацца:
— „Можаш с царствам распрауляцца,
У галоуцы маеш кльоку,
Маеш, братка! Мусім выпіць,
Я з бутэлькі выллю рэшту“.
На другіх міргнуўшы нешта,
Абмачыу у гарэлцы кіпець.
Баутрамей, як выпіу гэта,
Крэкнуу, плюнуу, аблізнуўся…
Цыган хітра усьміхнуўся.
— „Прад табою, кажэ, мэта:
Хочаш злота мець, як бруду?
Хочаш срэбрам слаць падлогу?
Хочаш медзі? Дам спрамогу,
Усе дастану, усе здабуду.
Хочаш панам быць прыдворным?
Грапам, князям, дваранінам,
А ні бедным селянінам,
Ні хадзіць у целі чорным?…
Хочаш, браце?… Ну, кажы нам?»
Баутрамей крыху зьмешауся:
— „Я, па праудзі, ні зьбірауся
Быці нейкім кармазынам…“
— „Ен ні думау, — вох прастота!
Хіба ты ужо напіуся? —
Цыган зноу-жа прычапіуся: —
Ты кажы: ці есьць ахвота?“
— „Быці панам… Жыць у дастатку…
Быць у пашане… Усе пазнаці, —
А за гэта… Што вам даці?!“
— «Што? Драбніцу толькі, братку:
Нам душы тваей ні трэба,
Ні бяром цяпер ні у кога.
Адступіся ты ад Бога,
Адступіся ты ад неба.