Старонка:Матчын дар (1918).pdf/119

Згода, слухай? Кажы: „ладна“!
Выпьем разам гарнец меду».
Баутрамей ні учуу падходу
І згадзіуся безаглядна.
Цыган устау з услону важна,
У правы, у левы кут падзьмухау.
— «Ну, цяпер устань і слухай,
І кажы за мной выразна».
Стау Баутрук, зьмяніушысь у твары,
Увесь дрыжыць, — калоціць фэбра, —
Дзеля злота, панства, срэбра,
Прамауляе ціха чары.
С кожным словам улазіць звольна
Сум у душу і страх сьмяротны.
Прамауляе ніахвотны,
Над сабой цяпер ні вольны.
..............
..............
..............
Скончыу цыган. — „Сядзь ягомасьць, —
Кажэ чорны, — скончым дзело,
Пагуляем, братку, сьмела
За прыемную знаемасьць“
Баутрамей вачыма лыпнуў.
Як бы зараз ен прачхнууся,
Глынуў сьліну, папірхнууся.
— „Я за лішне мусіць лыкнуу,
Толькі што я відзеу страхі:
Ясны анел с чорным біуся,
Гром грымеу, а сьвет зацьміуся
І прапалі неба знакі.
Хтось душыу мяне за горло,
А пачуу я у вуш‘ю звоны,
Аж цяпер здаюцца шпоны
Тут, на шыі. Дух заперло“…