Старонка:Матчын дар (1918).pdf/121

У дзікім тахце рэюць зыкі.
Баутрамей с цыганскай скачэ:
— «Хадзі, імасьць, хадзі, ваша!
Скачы пані!… Чыкі-брыкі!…

IV.

Цэлу ноч сядзела жонка, —
Муж с кірмашу зараз будзе…
Прывязьлі ей у ранку людзі
Ніжывога Паулючонка.
Ен загінуу, грэшны, блізка,
У дзьвух вярстах ад вескі роднай,
У дрыгве сырой, халоднай,
У вадзе густой і сьлізкай.
Там лежау у асоцэ голы,
Твар абдзерты меу і рукі…
— Гэта, пэуня, чорта штукі, —
Разняслося навакола.

Сто гадоу таму здарэнню,
Можа, нават, больш мінуло.
У зямліцы тры заснуло
Чалавеччых пакаленні, —
Род загінуу Баутрамея.
С часам сьмерць усе выводзіць!
А паданне у весцы ходзіць
І дзядоускім духам вее.

|}