|
Жыу сабе у сяле Мацей,
Меу шасьцера ен дзяцей,
Сядзеу, бедны, без работы,
Бо ні меу к таму ахвоты.
Красьці ен высьцерагауся,
Знаць астрога крат баяўся.
А шасьцерка дзетак плачэ,
Трэба хлеба ім, адначэ.
Вось ад гэтае нядолі,
Каб нічуці стогнау болі,
Рушыу раз Мацей у дарогу
Проста у рай, к Самому Богу.
Уздумаў прауды дапытацца,
Што рабіць, за што узяцца?
Брыу ці многа ен, ці мала,
У лес густы яго прыгнало.
Поу-дня, мусіць, йшоу па лесе
Ды зблудзіуся; нос павесіу,
Сеу пад дрэвам і чакае,
Можа пройдзе хто. Гукае.
Толькі учуу ен: нехта едзе;
Лес трашчыць, як ад мядзьведзя.
Конь капытам так грукочэ…
Уцячы Мацейка хочэ,
Хочэ устаць — ніяк ні можэ…
— Вось беда дзе, моцны Божэ!
Зьліуся потам увесь, трасецца…
Бачыць сьвет к яму нясецца:
Бяжыць, ясны, пекны конь,
Увесь гарыць, мауляу агонь,
|
