Неяк асеннай парою а поуначы
Хатку ніведама хто падпаліу.
Я прахапілась, ускрычэла а помачы:
— Людзі! ратуйце, хто жыу!
С крыку майго і сямейка збудзілася,
Ледзьве пасьпелі на двор уцячы.
Доня за рукі мае учапілася,
Просіць: «матуля, маучы!»
Мужа я у гэтым пажары пазбылася:
Кінууся у хату па скарб, — ратаваць, —
Столь падгарэла у той час, абвалілася…
— Бог захацеу пакараць!
Ох! Як пачне калі што руйнаваціся, —
Што, ні рабі ты, а будзе дарма.
Толькі зьнядужаеш, сілаю страцішся,
Скуткау жа добрых німа.
Сын у Сыбір, ці ішчэ за Сыбірамі,
Недзе пайшоу на жыцце зарабляць,
Разам з дачушкай пайшла я пад дзьверамі
На пагарэлых зьбіраць.
Дочка ад часу пажэжы праклятае
Чымсь захварэла, ніведама чым;
Сохла, бляднела, як зелейко сьцятае,
Покі ні умерла саусім.
З воласьці мела паперу пісаную:
Сына маскаль за нівошта забіу.
Нечым зграшыло дзіцятко рахманае,
Ціхі-ж, паважлівы быу…
От і жыву я на сьвеці зязюляю
Тэй сіратлівай, адна наусяды.
Сьмерць ніуздалечку, — свой век перамуляю,
Збудуся цяжкай нуды».
