Старонка:Матчын дар (1918).pdf/98

Змоукне, — і сьлезы па твару пакоцяцца, —
Хусткай схісьне іх і далей брыдзе.
Ціха ступае, усім целам калоціцца…
Ах! пашкадуйце у бядзе!

Дайце кавалачак хлеба ей цьмянаго,
Дайце пуховаго! Дзе-ж ей узяць?
Што яна возьме з жыцця безталаннаго?
Дайце, што можыце даць!

Дайце куточак, а дайце-ж ей, мілыя!
З ласкай у хату прыміце яе
Хай адпачне гаратніца пахілая,
Раны пагоіць свае.

|}