|
У аднэй Марылі, маладой дзяўчыны,
Быў каханак Яська, вагнявы хлапчына.
Што ні вечар прыйдзе, што ні ночка стане,
А ў іх у садочку аб адным шаптаньне:
„Да душы, — Марыля свайму Яську кажа,
Хіба сьмерць бяз часу нас з табой разьвяжа“.
— „Не кажы няпраўды, — малайчына вучыць, —
Нас ні бог, ні людзі і ні сьмерць разлучыць“.
І сядзяць і шэпчуць да зары-сьвітаньня;
Былі вішні ў садзе сьведкі мілаваньня…
А настаў дзянёчак — да Марылі ў сваты
Прыляцеў панічык, шляхцючок багаты;
І дзявочча сэрца — ах, слабое, знана! —
Перайшло ад Яся да другога пана.
Хіба-ж Ясь заплакаў? — Не з таго дзесятку!
Пакахаў другую, пакахаў Агатку.
І цяпер, як цемязь западзе над вёскай,
Ён сядзіць з Агаткай пад старой бярозкай;
Пралятаюць змрокі неўсьцярэжна хутка,
І ўся ноч здаецца, як адна мінутка.
А жыла-ж Антоля, — мусіць мела долю,
Ды згубіла долю ў шырокаму полю.
Мела двух прыгожых, мела двух каханкаў,
І адзін быў Янка, і другі быў Янка.
(Дзьве душы няродных ў адным целе жылі,
І дзяўчыну кожан паасоб любілі).
Адзін з шчырым сэрцам, а другі з няверным,
|
