Надарылі дзеўку жалем непамерным.
Як адзін цалуе, ненагляду песьціць,
Дык другі мяркуе, як-бы абясчэсьціць.
Як адзін ў садочку з любай пахаджае,
То другі у прочкі ў думцы ад‘яжджае.
Як адзін бажыўся, абяцаў жаніцца,
То другі у лыжцы жычыў утапіцца.
І ў канцы ся стала, чаму была стаці:
Прычытала маці над дачкой у хаці:
„Ах, мая дачушка! А мая-ж рыбулька,
А мая-ж ты птушка, а мая-ж зязюлька!
А чаму-ж ты, доню, губкі сашчаміла,
А чаму-ж ты, дзеткі, вочанькі закрыла?
А чаму, дачухна, міла ня ўсьміхнешся?
А чаму, красухна, мне не адгукнешся?
Што-ж табе ня добра, што-ж было ня міла?
Ці-ж тваю галоўку не сама я мыла?
Ці-ж тваю сарочку не сама я ткала?
Ці-ж тваёі сьмерткі я, скажы, чакала?“…
Так было з Антоляй, што ня мела долі,
Ці згубіла долю ў каласістым полі.
Як-жа тыя злыдні? Хоць адзін шкадуе?
Э! адзін часамі, а другі ганьбуе.
Як былі-ж абодва у ядыным целе,
Дык жаніўся Янка і згуляў вясельле.
|}
