Гэта старонка не была вычытаная
Па дарозе льлюцца;
Йдуць журба з сьмехацьцём,
А людцы сьмяюцца.
От журба і крычыць:
— „Праз цябе выкпіны!“
Сьмехацьцё-ж ёй у адказ:
— „Не, васпані вінна!“
— „Праз цябе!“ — „Праз цябе!“
Увайшлі у спрэчку,
А ў канцы пачалі
Малаціці грэчку.
Тут камар падляцеў:
„Кум з кумой дзярэцца?
І пачаў ля журбы
Акругом вярцецца.
То у нос, то у лоб
Джыгане — уп‘ецца;
От журба науцёк,
Бо няма дзе дзецца.
Сьмехацьцё-ж не бяжыць,
Даганяць ня хоча,
А з людзьмі над журбой,
Над дурной, рагоча.
От і ўсё. Калі хто
З вас журбу убача,
Дык настрашце яе
Камаровым плачам.
Уцячэць! А цяпер —
Заплаці двузлотку
І кілішачак дай
Прамачыці глотку.
|}
