Гэта старонка не была вычытаная
Так ад цэнаў, бульбы, меры,
Што на рынку хвальш дае,
Зачапілі справы веры
Дый… шчапілісь за яе!
Гэтта слоў ім не хапіла,
Знана вёска: словаў брак!
Потым, слова — хіба-ж сіла?
Хіба-ж зробіць, як кулак?
От і пляснуў Тодар ў вуха
Па-суседзку Тамашу,
І паўстала завіруха
У карчме на кірмашу.
Кум Гілерык, сват, Пранцішкі,
Тодар зьвіліся ў клубок…
Ўсё мястэчка зацьвілішкі
Раптам зьбеглася ў шынок…
Праз гадзіну дзед Ігнацы
Ўсіх бусайлаў тых мірыў:
— „Ці-ж ня сорам гэтак, братцы?“
Дзед паважна гаварыў:
„Ну, на ліха вам сварыцца?
З розных вераў вы — адны
Дзеці гэтае зямліцы,
Краю гэтага сыны.
Вера з жыцьцем усім даецца,
Хто іх даў, — яму іх знаць!
Дурань той, хто спадзяецца
Веры сілай паяднаць.
