Цыган да гораду сьпяшыў, —
Каня ён добра знаў ўсе вады,
Купляў, мяняўся-не грашыў,
Купцам на коні даваў рады.
Хахол Маўчба ішоў з работ, —
Заробак добры меў, багаты;
Шукаў сябра, каб без клапот
Даехаць з ім да роднай хаты.
У горад брыў цялё прадаць
Наш Янка Цьвік, празваньнем Дыба;
Падатак мусіў ён аддаць,
А так — цялё самому трэба.
Адно вось так, другое не, —
Сядзяць і зюкаюць паціху,
Ажно глядзі ты, вохці мне!
Зайшлі у спрэчку, клічуць ліха.
Каб іх на царства узьвялі, —
Аб гэтым здумалі спрачацца! —
Дык што рабіць-бы пачалі,
Якою працаю займацца,
„Вось я, здаецца, добра-б жыў,
Гульнуў-бы я тады бясьпечна,
З сваім народам-бы дружыў,
Кулеш ўсё еў-бы ды яечні“.
Так кажа Янка першы наш.
„Ну, дзе твой розум, белавусы?“ —
Крычыць Маўчба. — „Саўсім няма-ш
Між вас разумных, беларусы!
