|
Жыў сабе ў сяле Мацей,
Меў шасьцёра ён дзяцей;
Сядзеў, бедны, без работы,
Бо ня меў к таму ахвоты.
Красьці ён высьцярагаўся, —
Знаць, астрога крат баяўся.
А шасьцёрка дзетак плача,
Трэба хлеба ім, аднача.
Вось ад гэтае нядолі,
Каб ня чуці стогнаў болі,
Рушыў раз Мацей ў дарогу
Проста ў рай, к самому богу.
Ўздумаў праўды дапытацца,
Што рабіць, за што узяцца.
Брыў ці многа ëн, ці мала,
ў лес густы яго прыгнала.
Поўдня, мусіць, йшоў па лесе
Ды зблудзіўся; нос павесіў,
Сеў пад дрэвам і чакае,
Можа пройдзе хто. Гукае.
Толькі ўчуў ён: нехта едзе;
Лес трашчыць, як ад мядзьведзя,
Конь капытам так грукоча…
Уцячы Мацейка хоча.
Хоча ўстаць — ніяк ня можа…
— Вось бяда дзе, моцны божа! —
Зьліўся потам увесь, трасецца…
|
