Гэта старонка не была вычытаная
Вы пакіньце мне на тое,
Помніць будзеце ўвесь час,
Што я тут чакаю вас. —
— „Добра, розуму бярэмя
Маеш, чалавеча! Стрэмя
На, вазьмі маё; сядзі
Ды чакай мяне, глядзі!“
І, Мацею стрэмя даўшы,
Сам паехаў, паскакаўшы
Зноў па лесе на каню…
Бляск ідзе, маўляў з агню —
Зьяе стрэмя залатое.
— „Вот-бы мне яшчэ другое!
Гэтак думае Мацей: —
Было-б хлеба для дзяцей.
(Ўзрос Мацей і жыў бяз цноты,
Ня было бацьком турботы, —
Ды ня дзіва, што лазаты,
Бэльзэбула сын рагаты,
З гэткай думкай падступіў,
А Мацей яе ўхапіў).
Потым стрэмя закапаў,
Палажыўся і праспаў
Аж да заўтра, да паўдня…
Пралупіўшы толькі вочы,
Чуе: конь ізноў грукоча, —
Сьвяты Юр‘я то нясецца.
Мацей у вус сабе сьмяецца.
Многа часу не чакаў,
Хутка Юры прыскакаў;
Конь пад ім гуляе, скача.
