Старонка:Матчын дар (1929).pdf/164

— „Ну, ты, слухай, небарача:
Аб табе з тваёю справай
Я ў абедзе за расправай
Богу ўсё, як ёсьць, сказаў;
Пастараўся, як зьвязаў,
І як ты жывеш, гаруеш
І з дзяцьмі сваймі бядуеш;
Як галаву сваю ламаеш
І які ты розум маеш!
Так казаў, што ледзь-ні-ледзь
Сам ня плакаў. Адпаведзь
Бог такую табе даць
Меў мне міласьць прыказаць:
Красьці — гэта грэх! Глядзі,
Ты ніколі не крадзі!
Калі-ж будзеш ты што браць
У людзей, то каб аддаць
Надта рупіцца ня трэба, —
От і будзеш меці хлеба.
А то часам і саўсім
Не аддай нічога ім:
„Я ня ведаю, ня браў“…
Калі-ж будуць набівацца,
Ты ня бойся адпірацца,
Шчасьце знойдзеш так сваё.
А цяперака маë
Стрэмя зноў ты мне зьвярні“.
— Стрэмя?! Я яго ня браў!
Хіба-ж пан мне аддаваў?!
— „А ну, як-жа, — можа не?“
— Не давалі, панок, мне!