Старонка:Матчын дар (1929).pdf/165

Мо‘ ў дарозе дзе згубілі,
Мо‘ саўсім бяз стрэмя былі?…
— „Не кажы, Мацей, пустога,
Свайго стрэмя залатога
Я ніколі ня губіў,
Я пакінуў, як тут быў
Ды ад‘яжджаць ужо зьбіраўся“.
А Мацейка ня спужаўся:
— Ясны пане! мяне маці
Ня вучыла, каб ілгаці,
І калі я вам сказаў,
Стрэмя вашага ня браў, —
Значыць, так яно і ёсьць,
Дайце веры, ваша мосьць. —
Так Мацей выпрысягаўся,
Сьвяты Юры паспрачаўся,
Потым бачыць, што дарма
Тут стаяці, што няма
Ўжо ніякае надзеі
Вярнуць стрэмя ад Мацея,
Уздыхнуу дый кажа ціха:
— „Ну, ня жычу табе ліха,
Бог з табою… Спажывай! —
Дробных дзетак паднімай.
Хоць… Па-праўдзе… Каб я знаў,
Стрэмя-б мо’ табе ня даў“.
І, сказаўшы так, сьвяты
Паскакаў у лес густы.
Мацей стрэмя адкапаў
Ды й за пазуху схаваў,
І пайшоў сабе да хаты