Гэта старонка не была вычытаная
А звон ў душы ня змоўк…
Зірну: пакой пусты, няма…
А час сьлізнуў, як вуж.
І за вакном радзее цьма…
А ня поэт… — Чаму-ж?
Бо мой прыгон глытае час,
Мне воля — рэдкі дар.
Такіх поэтаў шмат у нас,
Дзе сам народ — пясьняр.
Сваіх тут жменьку я сьпісаў
Маркотных песьняў-дум;
Маёй душы іх сам сьпяваў
Па краю родным сум.
Скажу яшчэ чаго-б хацеў:
З дзявочых вуст пачуць
Хаця-б адзін мой бедны сьпеў,
Хаця-б калі-нібудзь!
|}
