Старонка:Матчын дар (1929).pdf/32

Гэта старонка не была вычытаная

6.

∗
∗ ∗

Мілая, родная старонка-мацi!
Моцна цябе я і шчыра люблю, —
Бедныя ніўкі твае, сенажаці
І нешчасьлівую долю тваю.

Горам, матуля, цяпер ты замучана,
Стогнам спавіта у сець з ланцугоў,
Рукі і ногі да слупа прыкручаны, —
Ціха наругу ты зносіш, бяз слоў.

Толькі-ж уцешся, матуля каханая!
Слуп твой патроху пачаў падгніваць, —
Прыдзе к нам воля, сьвятая, чаканая,
Cець з ланцугоў як пачнём разрываць.