Гэта старонка не была вычытаная
Завіруха. Замірае.
Праясьняе ў полі. Нікне,
А ня зыкне вецер-сватка.
Бачу — хатка.
Як тры зоркі, тры ваконцы
Пры гасьцінцы. Верацëнцы
Дыму ў неба ўюцца, пнуцца.
Хатка, вокны, дым, сьмяюцца,
Клічуць, вабяць, сустрачаюць,
Прывячаюць, запрашаюць.
Голас чую родных, мілых.
Ўзмацаваўшыся на сілах,
Крыкнуць рады: „згінь ты, гора!“
А яно ў адказ гавора:
— „Над табою
Сьнег гурбою“.
|}
