Старонка:Матчын дар (1929).pdf/63

23.

З ПЕСЬНЯЎ НЯВОЛІ.

Я. Лёсіку.

Праўду мусім ведаць, браце:
Покуль мы ня ў роднай хаце,
Не на ніве покуль роднай, —
Нашай думачцы ніводнай
Век ня спраўдзіцца, ня збыцца, —
Мусім ў цеснай клетцы біцца
Нашых думак і жаданьняў
І няволі наляганьняў.

У гароце, у няволі,
Без пасьпеху, а паволі
Нешта розум ў нас вымае,
Смокча душу — выпівае
І за шыю душыць больна,
Што часамі мімавольна
З болю гэтага заплачаш,
Што аж слонейка ня бачыш!

Мусім ведаць, што мялеем,
Што паволі ўсё малеем,
Ня жывем, але канаем, —
Зранку долы вымяраем
І надзею што-дзень губім,
Хоць яе, як жыцьце, любім.

Нашы брацьця — там, на волі,
Паляглі, моў-ся на полі,
Чыстым полі ваявецкім,