|
Я бачыў: сын яго стаяў
На пушчы і маліўся,
І словы ў гневе прамаўляў,
А твар сьлязьмі абліўся.
— „Ах, дай мне, ойча, моцных слоў,
Маланак-слоў палючых,
Бо кроў мая сачыцца зноў
Із ранаў тых балючых…
Дзівіся, пане, слабы я,
Саўсім ня маю сілы;
Гарыць, баліць душа мая,
О дай-жа моцы, мілы!
Паглянь: паўсюдах з краю ў край
Рабунак, глуз пануюць,
І льецца сьмех тых чорных зграй,
І ўсё з зямлёй раўнуюць.
Зірні: дзе пекнасьць тая, што
Надаў нам, міласьцівы?
Тваіх правоў трымае хто,
Братэрства, згоды хцівы?
Схініся к нам ты і абач:
З гадзінай горшыцца,
Цяжэе боль, мацнее плач,
Галоў ўсё болі гнецца.
Паслухай ноччу, у дзень, сьвяты,
Скажы маўчаці звонам, —
І колькі жальб пачуеш ты!
Зямля азьвецца стогнам…
|
