Гэта старонка не была вычытаная
Узглянь: навокал чорны сьвет,
Прыцьмена праўды сонца,
Надзеі ў людзях болей нет, —
Пашлі-ж ім абаронца!
Ах, дай мне, божа, гэткіх слоў,
Зямля-б ад іх траслася!
Баляць бо раны мае зноў,
І кроў з іх палілася…
Пашлю тады маланкі ў люд,
У бясчасны той, брадзіці,
Блішчэць, яскравець там і тут,
Праўдзівы гнеў будзіці.
Мільёны кіну пяруноў
У тых, каго я знаю,
У тых, маю што сочаць кроў,
У тую чорну зграю.
Тагды ізноў, як колькі раз
На сьвеце ўжо бывала,
Настане твой вялікі час,
Твая засьвеціць хвала.
Малюся-ж, дай мне гэтых слоў!
Спаліш мяне, — паможаш.
Гарыць душа, баліць ізноў…
Вялікі! дай, як можаш!“
|}
