Старонка:Мая ліра (1924).pdf/44

Украсьці я хацеў вось-гэту тайну з неба:
Чаму нядобраму шырока сьвет — дарога,
Чаму цярпліваму нямаш у хаце хлеба,
Чаму на сьвеце больш і больш благога.

Народзе мілы мой! Цяпер ужо ня знаю,
Чым маеш ты каваць цяжкую сабе долю:
Дабром за зло плаціць (што ў сэрцы я хаваю),
Ці ворага душыць ў крыві — ў вагні — ў вугольлі…

Ламаюся я сам тваею крыўдай зьбіты,
А сэрца мне крывей зьліваецца ад болю,
Што вечна ты ціхі, як Богам пазабыты,
Як здань пакутная шукаеш сабе волі.

|}