|
Тых думак плыні, што сёньня выльлю
Я на паперы разгоннасьць шыр,
Ёсьць сэрца танец, яго кадрыльля,
Вясновы росквіт маёй душы.
Зашмат я вынес журботы сіняй,
Зашмат я выліў нямой тугі;
Нядарам рвуцца так з сэрца плыні,
Аж хочуць зьмесьці, змыць берагі.
Дык сьмейся, сэрца, не адшчапенцам
І не паяцам ў грудзёх скачы,
А шчырым сьмехам, як той сьмяецца,
Каму у жыцьці, як мне, ручыць.
Я сам ня здрадзіў — ня ведаў здрады,
Ня ведаў крыўды — ня крыўдзіў сам,
Ні ў чым ня бачыў я кроплі вады —
Была навокал адна краса.
Я не зайздрошчу, ня маю злосьці,
Ўсё здолен сьцерпець і ўсё стрываць;
Затым хачу я быць роўным госьцем
На балі жыцьця і хараства.
1923 г.
|
