|
Далёкае мне галаву ўскружыла…
Сягоньня хочацца мне ўсё, усё абняць.
Я помню час — кіпела кроў у жылах;
Аб ім цяпер яшчэ ў душы зыкі зьвіняць.
Прайшлі гады, а з імі шмат мінула
І разам роспачных і радасных часоў,
Астаўся-ж я яшчэ з душою чулай,
Хоць і з капой сівых на цем‘і валасоў.
Затое стаў больш чулым да ўспамінаў,
Што вельмі шмат забыў. Цяпер гляджу ізноў
На ўсё, на ўсё. Я рад, што на айчыне,
Я рад, што п‘ю ізноў заздраўнае віно.
Ўжо тут цяпер шмат адбылося зьменаў:
Густы, мой любы, сад на многа парадзеў,
Струхлелі ўжо у хаце маёй сьцены,
Ніхто ў капліцу больш маліцца ня ідзе.
Каштан шуміць, як і даўней бывала,
Да хаты ліпа больш схіліла галаву,
А клёны й ясені красуюцца удала —
Ўгару растуць яны, пышнеюць і жывуць.
Вярба ушыр больш разгарнула ралы
І вабіць, і заве, каб прытуліўся ў цень.
|
