Старонка:Межы (1929).pdf/121

У ЛЕСЕ

I

Раскінулі дрэвы даўжэзныя цені,
А лес неўгамонна шуміць і шуміць…
О, лес мой зялёны, мае лятуценьні
У гоман, у шум свой прымі!

Няхай я здалёку здаюся чужынцам,
Але я цябе не забыў.
Ў кустох тваіх колісь зьбіраў я ажыны,
Суніцы зьбіраў і грыбы.

Тваёю гамонкай і шумам зялёным
Будзіў я нямала надзей і трывог,
І песьню сваю пра цябе аж да сёньня
Я высьпеваць, скончыць ня мог.

Усё яшчэ песьцяць цяпер, як і колісь,
І шум твой галосны і цень.
І я не забуду, павер мне, ніколі
Пра дзень твой ўчарашні — мой дзень.

Цябе паламала ўжо шмат завіруха,
Ніхто ад яе не ўсьцярог.
Маё тваю радасьць падслухала вуха,
Як стаў на зялёны мурог.