|
Было многа веснаў, было многа сьцюжы,
Бо жыцьцё развойна, бо жыцьцё — акіян.
Сягоньня ён ціхі, спакойны, як лужа,
А заўтра — вірлівы, непаслушны буян.
І так няпрыкметна ў сугуччы, ў контрастах
Гадзіны зьмяняліся на дні і гады,
Як часта зьмяняе суровасьць на ласку
Задзіра свавольны — маладосьці уздым.
Цяпер я сьцішыўся, я больш не сваволю,
Не мяняю поразу настрой на настрой.
Ў дзяцінстве ў жаданьнях я быў мімавольным,
А цяпер трывалы, як былінны герой.
І цяпер на радасьць, калі радасьць — праўда,
Калі яна дзейнасьць — ня пустотны узьвей,
Я гляджу таксама, як-бы на прынаду,
Як на весну-ласку пасьля лютых завей.
1928 г.
|
