Старонка:Межы (1929).pdf/71

ХІБА Ў ЗІМЕ…

Хіба ў зіме прыгожасьці няма?
Вось сьцеле сьнег пуховую пасьцель…
Здаецца, што зацьвіўся белы мак,
Здаецца, што і яблыня цьвіце.

Лятаюць, кружацца сьняжыначкі, як рой
І шчыра пацалункі шлюць мне ў твар,
А гурбы белыя ўздымаюцца гарой.
Ах, колькі ласкі тут і колькі хараства!

Хоць холадна, але мяцежны жар
Яшчэ мацней хвалюецца ў душы.
Жыцьцё маё палае, як пажар,
Бо бельлю усьнежанай калышыцца ўся шыр.

І тчэ дыван і каляровасьць тчэ,
А радасьць прабуджае звоны струн.
Ўзьвівайся-ж, завіруха, дзьмі мацней, —
Я ўвесь цяпер жаданьнямі гару.

1925 г.