Старонка:Межы (1929).pdf/79

СЯЎЦУ

Сярод поля пад сонца пякучае
Вышаў ты засяваць свой загон;
З грудзей песьня ліецца магучая,
Яе мова жывая, цьвітучая,
Яна голасна, зычна, як звон!..

Сееш ты пад напевы зычлівыя
Зёрны шчасьце, прасьветы дабра;
Адганяеш ты думкі сумлівыя;
Сееш жменяй зярняты шчасьлівыя…
Сей-жа, сей! бо ўжо сеяць пара!

З вясной праца твая зарунеецца,
Ўзыйдзе жніва на дзіва усім!
Можна долі, напэўна, надзеяцца…
Бо ўжо шчасьце ўзышло, паланеецца, —
Вер, сустрэнемся скора мы з ім!

1912 г.