Старонка:Межы (1929).pdf/80

ПАСТУШОК

Як толькі роска заблішчыцца
Пад сонца яснага прамень,
Мая душа на поле мчыцца,
Каб стрэціць ў полі ясны дзень.

Як толькі раніца прачнецца,
І птушак сьпеў пачую я,
Мой дух туды стралой нясецца,
Ляціць душа туды мая…

Я ўстану борзда, апрануся…
Сабраўшы стада я сваё,
Ўзыйду на луг і падзіўлюся —
Усё так радасна пяе!..

*

я, на пень прысеўшы ціха,
Аддамся думкам маладым…
Эй, прападзі цяпер ўсё ліха!
Я мчусь к абоймам веснавым…

І я, паслухаўшы сьпяваньня,
Аддамся марам забыцьця,
І здэцца: гора ўжо ня стане
Гнясьці пастушага жыцьця…