|
Сонца паўднёвае, жар несьцярпімы!
Жыта шуміць ядраным каласом,
Песьні ад жнеяў нясуцца любімы;
Клоніцца жыта пад жнеяў сярпом.
Момант… і песьня замоўкла паволі:
Гнуцца ўжо жнеі снапочкі вязаць…
Радасна сэрцу на гэтакім полі,
Рвецца яно ў паднябесьсе лятаць.
Борзьдзенька жнеі снапы павязалі,
Кожная сноп свой крыху паднясла;
Ў рад яны стройна снапы пастаўлялі
Вокал, каб цень іх крыху аблягла.
Ў рад яны ціха, як гусі, паселі,
Вынялі полудзень з торбаў сваіх,
Радасна вочы іх кожнай глядзелі,
Ветрычак ціхі прымчаўся да іх.
Твары дзявочыя, поўныя ласкі,
У даль пазіралі, дзе постаць была.
Ціха калосікі баялі казкі
Радасьць, надзея тых жней сьцерагла.
1911 г.
|
