Старонка:Межы (1929).pdf/88

У ЗІМОВЫ ВЕЧАР

На дварэ пануе люты:
Вецер дзьме, трашчыць мароз;
Выйсьці ў двор, як на пакуту,
Як напіцца горкіх сьлёз.

Але што-ж, часамі выйдзеш —
Рана класьціся ў пасьцель, —
А мяцеліца, як злыдзень,
Ўсё мяце, мяце, мяце.

Часам, бліснуць зоры-сьвечкі,
Зачаруюць зрок ігрой;
Воўчы вый дзесь недалечка
Пранясецца, нібы гром.

Сад стаіць у сьнежнай белі,
Часам з холаду ўздрыгне.
Ад яго дрыгот ў пасьцелю
Вельмі хочацца і мне.

Вайду ў хату. Гоман, сьпевы
Незмаўканым роем пчол,
Як чаканыя спадзевы,
Ўюцца весела наўкол;