Сусѣдзивъ тымъ бы ни смяшили,
А в сагласіибъ жили;
Хлѣбецъ да новибъ малацили,
И грошы въ калицѣбъ гули.
Вотъ жа и Царъ хоча такъ сама
Насъ добра з панами раздзялиць,
Кабъ мужика атняць отъ пана,
Да кабъ и панъ могъ добре жыць.
Виць Царъ жа, бацька усихъ насъ,
Ня хочыць крывды ничые;
А здзѣлаць добра, дыкъ у часъ,
У нядзѣльку, ци у дзвѣ
Ни вправисся, мае братцы.
Добра прыказка гудзиць:
Кали за дзѣла хочышъ брацца,
То ни хватайсь скора рабиць.
Виць требажъ усіо прыгатовиць,
Размѣриць правидна зямлю,
Кабъ посли яго ни бизпакоиць,
А вси спасибкалибъ яму.
А всихъ насъ братцы супакоиць,
То ладный-ладный треба часъ.
Мала што другѣй гавориць;
Виць дурнявъ многа іо мижъ насъ.
Иншый и такъ и сякъ талкуиць,
А што карысци въ пусцяках?
Чаго васъ братцы врагъ мардуиць?
Въ васъ тольки й толку што въ каршмахъ:
Всягды збяруцца якъ цыгани,
Дый цѣлый дзѣнь сидзяць въ каршмѣ.
Ахъ вы турки вы пагани!
За васъ дыкъ ажъ стыдно мнѣ.
Пашлибъ вы въ церкву, памалились
Христу и Мацяры Яго,
Угодничкамъ бы пакланились. —
Дыкъ тамъ нима зъ васъ ни каго!?…
Тутъ тыки дыкъ, хвала Богу,
Якъ у нѣраци вирабьіовъ;
Тутъ въ васъ и розуму и толку многа,
Тутъ іо на Цара и на пановъ.
Царъ за то въ васъ винаватъ,
Што волницу няскора шлѣць;
А панъ — за то, што іонъ багатъ,
Да зямли дарамъ нидаець.
Паслухайця вы мае рады:
Ци всимъ жа намъ багатымъ быць?
Іо бѣдныхъ мижъ насъ и багатыхъ,
А всимъ жа Богъ пазволивъ жыць. —
Ты бѣдный сіонни, то старайся,
Да щыра Госпада праси,
У линцяйства ни вкидайся,
Труды и гора — вси знаси!
Авось Богъ и оглянѣцца,
И долю на цябѣ пошлѣць. —
Нихай сабѣ хто и смяецца; —
Ета всіо Богъ такъ даець.
Богъ хоча цябѣ угадаць —
Ци добрый ты іо чалавѣкъ,
Ци варта долю табѣ даць,
Кабъ ты бывъ вдзяшанъ Яму вѣкъ,
И посли кабъ ни раскидався;
Бо вже гора паспытавъ
И всякія бяды набрався,
Якъ жыць на свѣци угадавъ.
Дыкъ вотжа панимайца ета!
Вы мыслиця, што паны
Ажъ атъ сатварення свѣта
Усіо багатыми были. —
Ой нѣ! къ багатству трудная дарога.
Треба старацца да служиць,
Працаваць, малицца Богу
И цярплива всіо знасиць.
А кали хто гора звидзивъ,
Па сабѣ я знаю самъ,
Былябъ ни кога ни абидзивъ,
А вжежъ и дарма нидамъ:
Якъ всіо людзямъ параздаси,
Да астанѣсся ни пры чѣмъ;
Тагды схадзитка папраси…
Дыкъ йще хто дасць каршніомъ.
Дый ще вотъ якъ цябѣ скрывдзя,
Гарей чымъ па мордзи дасць,
Скажыць: мусиць ты рабиць лянився,
А цяпѣръ ходзишъ, кабъ што вкрасць?
Вотъ такъ жа сама и паны
Зямли няхочуць дарамъ даць;
Якъ маишъ за што, дакъ купи,
А такъ, чужымъ нильзя владаць.
А што мы жыли на іой, —
Дакъ за тымъ наша яна?
Што карыставались іой, —
Дыкъ ета паньская вина?
Мала хто чимъ уладзѣиць,
То можа й сабѣ тоя взяць?
Ета хто ни разумѣиць,
Тей можыць тольки такъ сказаць.
А вумный уже такъ ня судзя. —
Во жыдъ у каршми въ насъ живець,
