И хоць ище въ іой жыць ён будзя,
Да ни дадуць всягды владзѣць.
Кали владзѣць чужимъ захочышь,
То па сагласію заплоцишь,
А ни въ маготу заплациць,
То мусишъ ты за то служыць.
Виць ни мы, ни нашъ бацька и ни дзѣдъ
Етай зямли ни купили,
И дакументавъ у насъ нѣтъ,
Што мы яе заслужыли.
Прыгонъ служили жъ мы за то,
Што карысць изъ яе мѣли.
Кабъ на прыгонъ няйшовъ ни хто,
То мыбъ зямлёю ни владзѣли;
Насъ бы изъ яе сагнали. —
Гасподзь знаиць идзѣбъ хто бывъ.
Хоць ба мы и ни прапали,
Да на адномъ бы мѣсци ты ня живъ.
А можабъ хто изъ пановъ
Съ сваебъ зямли насъ и сагнавъ,
Дыкъ Царъ Барисъ, празваннямъ Гадуновъ,
Спасиба, згняць ни прыказавъ.
А прыказавъ насъ приглядаць,
Якъ бацька сына прыглядаиць,
Къ лѣпшымъ парадкамъ прывучаць;
Бо панъ троху боли знаиць.
Алижъ давно бывъ еты часъ; —
Мы вже уси яго забыли;
Дыкъ и паны, забывшы насъ,
Были къ сабѣ закрапасцили.
Хоць и спамогу намъ давали,
Вясцима, пани, якъ сваимъ;
Али за то вже насъ ганяли,
Кабъ были выслужны имъ.
А такъ якъ Богъ ни приказавъ
Другъ дружку за носъ валачыць;
Дыкъ Царъ узявъ дый атабравъ,
А за зямлю далжны служыць, —
За то, што мы сваіой ни маимъ,
А на чужой, пани, сядзимъ. —
Яно то ета мы вси знаимъ,
Да всіо штось вѣрыць ни хацимъ.
Скажыцяжъ мнѣ, хто тутъ ня служа,
Каму галовка ни балиць? —
Кожны гаруя, кожны тужа, —
На етымъ увѣсь свѣтъ стаиць.
Бачишъ, нашъ братъ дыкъ служиць дома;
А салдатъ горки у поли служиць,
И ни жалицца никому,
Ни ташнуиць и ни тужыць:
А ци адзин тольки салдатъ? —
Вси — на свици. А Царъ дыкъ спиць
Нябойсь? И Цару заботы іосци шмат.
А мы луччъ Цара хочымъ быць?…
Ище войтъ дзѣла ни канчивъ;
Бо яму хтось пирабивъ.
Вотъ и съ карчомнаго чулана,
Впалавину тольки пьяны,
Якѣйся вышавъ маладзѣцъ….
И видна, што бывъ удалѣцъ!…
На войта скоса палядзѣвъ,
Дый насупроцивъ яго сѣвъ.
На іомъ новинькая свитка,
А в зубахъ тарчала пипка;
Калита висѣла зъ боку,
И синякъ бальшый падъ вокомъ;
Пападрана уся морда;
А галава дакъ якъ у чорта;
Якъ вожыкъ валасы стаяли;
Видна людзи прыпадняли.
Сядзѣвъ онъ довга за сталомъ,
И грукавъ абъ мостъ чабатомъ,
Али зачмыхавъ штось у носъ;
Бародой зъ серца затросъ.
Мусиць таго ни взлюбивъ,
Што старавойтъ имъ гаварывъ;
Вотъ іонъ чупрыну закасавъ,
Ды къ старавойту пачавъ
Махаць рукой и гавариць:
На што пригонъ радзиць служиць?
Што паны? — паны святыя,
А мы нягодныя якія? —
За што маюць яны зямлю,
Атъ чаго да па чаму?
Старавойтъ троху падумавъ,
Барадою пакивавъ….
Али кажыць: ну ты, вумны,
За што маюць, ци узнавъ?
Ага, мавчишъ? — Хваробу знаишъ;
А дьяваламъ пани арешъ.
И мянѣ ты зниважаишъ,
И другихъ у грѣхъ вядзѣшъ.
Ну слухайцяжъ, кали хочиця вѣдаць;
