То насъ изновъ имъ аддадуць.
Вы гарей, чымъ бусурманы…
Сягоннижъ празникъ гадавы:
А вы, якъ шавцы, вже тыя пьяны,
Ня вдзѣржиця и галавы.
Виць яжъ дзѣдъ вашъ, хвала Богу,
А въ церкавку пяшкомъ схадзивъ.
Въ церкву прышовъ — нима никога,
Быццам въ сялѣ нихто й няживъ.
Якъ ня грѣхъ вамъ и ня стыдна?
Якъ ета людзямъ сказаць?
Виць и таму за васъ абидна,
Хто и волницу уздумавъ даць.
Ище добра што Царъ придумавъ,
Начальства выбраць промижъ насъ:
Якъ галава въ насъ будзя вумны,
Дыкъ іонъ прымицца за васъ.
Ня будзица сядзѣць вы въ каршми.
Пустыя рѣчи гавариць,
На прикляцца тамъ шынкарцы,
И галаву всю ночь тлумиць,
Да ва всякага пытацца:
Пра волнасць ци нячуць чаго?
А другѣй, кабъ насміяцца,
Вамъ нагаворыць усяго.
Иншей, якъ зъ дурнявъ, изъ васъ шуця;
А вы и вѣрыця яму. —
Іонъ скажыць, што вамъ царства будзя,
Панами будзиця всяму:
Дыкъ етаму й треба павѣрыць,
Дый зъ радасци пѣсни пѣць,
Ничога у дварѣ нядзѣлаць,
У каршми всягды сядзѣць? —
Пакуль вы даждыціося паньства,
Дыкъ и сарочки на спинѣ
У васъ ня будзя за нидбальствомъ,
И пуста будзиць на сталѣ.
А паньства всіо тыки ня будзя:
Якъ бывъ то й будзишъ мужикомъ.
А йдзѣ вумныя іосць людзи,
Дыкъ тамъ ня мѣлюць языкомъ.
А да часу всіо цирпяць,
Ходзюць у церкву, молюць Бога;
Якъ вы, у каршми ни сидзяць:
Ни талкуюць тамъ пустога;
Старѣйшага паважаюць;
Ня чынюць крывды ни каму.
Яны людзѣй и Бога знаюць,
И дзякуюць за всіо Яму.
Бо думаюць, якъ жыць на свѣци,
И дзѣткамъ пуць сваимъ даюць;
Письма вучуцца ихъ дзѣци,
И сами совисна жывуць.
ГЛАВА III.
Цяпѣръ нидавнина вже братцы:
Треба письма вучиць дзяцѣй;
Ня вѣкъ жа дурнями бавтацца…
Пара троху быць вумнѣй.
Треба дзѣлаць на дзяревни
Вабщаствомъ школы дзицямъ;
Бо вже етага запѣвня
Ни хто ня будзиць дзѣлаць намъ.
Вже панъ ня будзя прыглядаць,
Кабъ мы дзяцѣй сваихъ учили;
Іонъ тольки будзиць пануждаць,
Кабъ за зямлю скарей плацили.
А Цару тольки и работы
Усіо на пуць насъ навадзиць?
Іосць Яму нябойсь заботы, —
Галовка аб усіомъ балиць.
Виць Іонъ давъ табѣ слабоду;
А розумъ Богъ намъ падаривъ.
И всіо для нашыя выгоды
Богъ на свѣци сатваривъ.
Тольки правиць знай сабою,
Напрасна часу ни цирай;
То й Богъ завсягды съ табою,
Паказуе дурогу въ рай.
Алижъ мы таго ня хочимъ;
Мы въ пекла рвіомся атъ Яго:
Нивдзяшнасцю Яму плоцимъ…
А Богъ патомъ ня крывдзя ни каго;
Усіо цярпиць да дажидая,
Ци ни направимъ мы сябѣ.
А нашъ братъ на то ни вважая,
Сядзиць сабѣ да пьець въ каршмѣ.
Вотъ чимъ дзякуя іонъ Богу, —
Пьѣць гарѣлку на хвалу…
И датуль пьѣць, пакуль змога,
Пакуль за што іосць пиць яму.
Ды й хочимъ, кабъ Богъ долю намъ паславъ
За то, што мы кпимъ изъ Яго воли;
Штобъ дли таго багаства давъ,
Кабъ мы гарѣлки пили боли…
Запавидзь мы ни спавняимъ,
Ня хочимъ вѣрыць ни чаму;
Атъ церквы якъ вовка уцикаимъ,
