Хвалиць Бога идзіомъ въ каршму.
Тольки адно у насъ и дзѣла:
Пиць съ сябрами да гуляць,
А дамовъ прышовшы смѣла
Сямью съ хаты разганяць,
Мы бацьки й матки ни вважаимъ,
Пры старасци лѣтъ ихъ бьемъ,
И дзяцѣй жа прывучаимъ,
Кабъ такъ жыли, як мы жывіомъ.
Дыкъ и за што жъ Богъ пашлѣць
Такимъ нягоднымъ людзямъ долю?
Іонъ щасця тольки тымъ дасць,
Хто спавняиць яго волю…
А мы, бачышъ, якъ спавняимъ:
Пьіомъ гарѣлку, да гуляимъ.
Яно въ хазяйстви усіо треба,
И гарѣлку можна пиць,
Етымъ ни прагнѣваимъ мы нѣба;
Зъ людзями знацца треба, треба жыць.
Якъ бы гарѣлка винавата,
Што мы нищасця палучаимъ
Чаразъ яе, дый такъ багата,
Што й мѣры яму ни знаимъ.
Алижъ намъ пиць уже — дыкъ пиць!
Тагды усіо уже пращай! —
Вонъ якъ тей, што пад лавкаю ляжиць, —
Вотъ намъ и долю Богъ давай!…
Другѣй вочъ ня вспѣе пралупиць,
У каршму якъ живъ бяжиць.
Шубку паслѣдню заставляя,
А симья бязъ хлѣба прападая.
А якъ даждецца іонъ жнива,
Асіотки со дзвѣ нажнѣць жита;
То й таму мѣры нима,
Бязъ мѣры пираносиць жыду.
А хоць ня всіо іонъ занясѣць:
Дыкъ за пьянствомъ ни даглѣдзя, —
Само у поли прападзѣць.
Ды й хочимъ мы, кабъ жыць на свѣци?…
Нима таго, кабъ дзякаць Богу,
Што восини здаровъ даждавъ;
За всіо спасибкаць, хоць ня многа
Зъ ласки Богъ сваіой паславъ.
Эхъ нягодныя вы людзи!
Гарейшы быдла усяго…
Столькѣй Цару падзяки будзя,
Скольки Богу іо чаго.
Царъ думавъ, што вы старацца
Лѣпши будзиця тагды,
И къ добрымъ людзямъ прыминицца,
И дзякаваць Яму всягды.
Якія, мыслиця, падзяки
Хочыць Царъ отъ васъ цяпѣръ?
Кабъ вы ни были сабаки,
Кабъ нашъ братъ ня жывъ, якъ звѣръ;
А на людзѣй бы пахадзили,
Па чалавѣччаму бъ жыли.
Штобъ дзяцѣй письма вучили,
Штобъ навуку имъ дали.
ГЛАВА IV.
Цяперъ усимъ намъ братцы треба
Нипрымѣнна вчыць дзяцѣй,
Кабъ знали, што то — зимля, а што то — неба,
Кабъ были троху вумнѣй.
Иншый бы дома занимався,
Да хадзяйствабъ навадзивъ;
Другибъ краю служыць старався,
Вабщаствубъ угодзинъ бывъ,
Сабралисябъ вы куды въ хату,
Сталибъ пра дзѣла гавариць:
Ци лѣпши пану аддаць плату
За зямлю, ци атслужиць.
Да кабъ школу збудаваць
Для вчення сваихъ дзяцѣй,
Штобъ добрую вамъ раду маць,
И прыминяцца да людзѣй.
Дыкъ етага у васъ нима,
А хочыця быць панами?…
И глухи и нѣмы, якъ сцина,
Тольки што изъ галавами.
Яно то на дурноя вы ня глухи
И ня нѣмы?! — Што казаць! —
Здаліока чуиця дурныя слухи,
И пусташъ можыця бавтаць.
Да тольки жъ да пановъ даліока,
Такъ якъ нѣба да зямли…
Щабѣчыця якъ сароки,
Да што изъ тыя щыбятни?
Паны Цару и краю служаць,
Въ савѣци изъ Царомъ сидзяць,
За всихъ насъ думаюць и тужуць,
Законы супавниць хацяць.
Паны защитаю для края;
У кожнымъ дзѣлѣ всіо паны.
Вотъ и яжъ васъ братцы навучаю,
И вы быць можыця такъ якъ яны.
