Кали ня будзица вы глупы,
То вже слабоднасць вамъ дана:
Усюды быць можиця даступны,
И вамъ, якъ имъ, будзиць хвала.
Дыкъ вотъ для етагажъ то братцы
Треба намъ дзяцѣй вучыць. —
Хоць намъ етай хвалы и ни даждацца,
Дакъ дзѣтки могуць заслужиць.
Тымъ часамъ пана треба слухаць,
Пакуль нашъ братъ пабагацѣя.
Всягды изъ имъ пакорна гукаць.
Виць ета кожны разумѣя,
Што цихая, пани, циля
Завсягды дзвюхъ матакъ сьсѣць.
Пользы з хвабрасци нима,
Къ пану кожны носъ прыткнѣць.
Якъ сіолита была висна, —
Нима хлѣба ани въ пипку,
Хоць уцикай, пани, съсила,
Бабы варуць адну снытку.
Дзвярей у хаци прычиниць
За людзми нильзя, яй Богу:
Кожный къ табѣ идзѣць прасиць
Хлѣба сабѣ на спамогу.
То дзисятаму даси…
Мнѣ жъ барками ня возюць хлѣба.
Другому кажишъ: идзи къ пану папраси.
Пѣвня дасць якъ, вартъ, а треба.
Вотъ якъ и къ пану прихилились;
То панъ усихъ и пажалѣвъ.
Низка въ ноги пакланились;
То панъ и давъ што самъ имѣвъ.
Дакъ вотъ жа братцы навучайцись,
Якъ Богъ давъ, то такъ жывиця
И лишнимъ яго ни гнявица.
А мае слава храница, —
Ни с кимъ ни вѣкъ ни пастыляйцись.
За етым жа уже пращайця!
Якъ хочыця, рабице такъ:
Угодна раду паважайця,
Кабъ нашъ братъ ня бывъ дуракъ;
А ня хочыця паслухаць, —
Мнѣ вбытку зъ естага нима —
Пращайця жъ братцы, годзи зюкаць,
Час ици вже до двора!
Заключеніе.
Войтъ изъ каршмы выхаджаиць,
Дый самъ зъ сабою размавляиць:
Вотъ людзи на свѣци жывуць!
Гарей татаръ и калмыковъ;
Шумяць, крычаць, гарѣлку пьюць,
Гамонюць въ трыста языковъ,
А ничагѣньки ни сказали
И къ парадку и къ пуцю,
То якъ сароки щыбитали,
То брахали, якъ цюцю.
Ты и къ дабру ихъ навучаишъ,
А яны и слухаць ни хацяць;
Ты большъ пажывъ и боли знаишъ,
Хочышъ имъ прыклады даць:
Дыкъ яны йще сѣрдзюцца за ета,
Вси надулись, якъ сычы;
Глядзяць, зима быццамъ на лѣта.
Вотъ такихъ ты и навчы!…
Ой низнаю, што ета будзя,
Кали ня будуць насъ вучыць!…
Али здаецца, што насъ Царъ ни пазабудзя,
Кали начавъ, дыкъ и канчыць.
Іюнь 1862 года.
|}
