|
Вяльможны паня дабрадзѣю!
Прашу, прыми мае труды;
Падай мнѣ добрую надзѣю,
Кабъ могъ служыць ими всягды!
А цяпѣръ пакуль што будзя
И етага на первый разъ.
Кали спасиба скажуць людзи;
То йще на ета будзиць часъ.
За етымъ дзѣла въ насъ ни станя,
Кали захочуць… напишу,
Тольки цяпѣръ, вяльможны паня,
Етымъ письмомъ займись прашу:
Пираглѣдзь яго усюды,
Кали абмылки іо паправъ, —
Кали яно йдзѣ троху худа,
Кали нитакъ я написавъ.
Ни за сваіо, прызнацца, взявся,
Вже троху й галава свярбиць;
Баюсь калибъ хто ни смиявся,
Ни знаю самъ, што и рабиць. —
Алижъ ни вялика въ тымъ бида,
Што вумный троху пасмяецца;
За то дурень завсигда
Спасибкаць довжанъ бы, здаецца;
Бо тутацьки карысць іонъ найдзя,
Кали захочыць яе найци,
Кали захочыць вѣриць правдзи
И па іой всягды ици.
Дыкъ уже, ласкавы паня и вяльможны,
Пусци въ свѣтъ ета, кали можна;
Нихай чалавѣкъ чытаиць
И што тутъ сказана спавняиць.
Пановѣ! — з добрымъ серцамъ я трудзився,
Ажъ лобъ атъ щырасти пацѣвъ,
Пакулицьки къ концу прыбився,
Савсимъ, яй Богу, макамъ сѣвъ;
Бо писаць яно няскольки,
Людзѣй жа можна насмяшыць,
Дыкъ штожъ трудзицца вже бязъ толку;
Бумагу глупасцю чарниць?
Трудзицца бизъ пуця ня треба:
Трудзись для выгады людзей!
Хоць ни заробишъ аццюль хлѣба;
Да серцу будзиць висялѣй.
Виць ни насъ жа бредни, а трудзились
Людзи добрыя вумомъ;
И скольки змоги было, бились,
Кабъ свой жа братъ нябывъ асломъ.
Виць и законъ къ тамужъ взываиць,
Штобъ ни для зла жили, — жилибъ къ дабру.
Тей дурна робиць, хто ни знаиць;
А я вже того ни зраблю:
Бо я всяго прызнацца бачивъ,
Давольна добраго и худога;
Хоць мала въ свѣци памаячывъ,
Да прымѣравъ видзивъ многа.
Дыкъ знаю вже якъ то пріятно,
Кали хто раду добру дасць;
Кали хто повчыць цябѣ ладна,
Гатовъ бы всіо яму аддаць.
Вотъ такъ для етагажъ узявся
Я брата мѣньшага навчиць.
Хоць іонъ то мнѣ и наприклявся;
|
