Мы дровы кинули, ды й ходу
Туды, йдзѣ били въ барабанъ.
Якога тамъ нибыло народу?…
Нашъ братъ, жыдъ, салдатъ и панъ…
И пихались и тавхались…
Во й мы у тую циснату…
И пѣвня бъ ни пачули б мы ничога
За гоманамъ и тавкатніой,
Кабъ ахвицеръ якѣйся, дзякаць Богу,
Ввесь у храстахъ, ды йще зъ звяздой,
Якѣйся вельми тавкавитый
Намъ таго ни расказавъ. —
Видна въ цѣмя ня бывъ битый,
Дый гора мусиць навидавъ.
Якъ ставъ іонъ зъ нами гаманиць:
Дыкъ и вказею прачитали,
И людзи дровы вси прадали,
А іон усіо зъ нами стаиць.
Абъ усимъ намъ гаваривъ,
Што въ жицци для насъ выгодна,
И абъ дзяльбу пагаманивъ,
Што дзялицца ни прыходна,
И што письма треба учыць
Намъ цяпѣръ сваихъ дзяцѣй,
А гарѣлки меньши пиць,
Кабъ засики были павнѣй.
Абъ дзяльбу якъ ставъ іонъ гукаць,
Да прыклады намъ даваць;
Дыкъ ажъ серца стала стукаць,
Што чуць змогъ я устаяць.
«Я», кажа, «браццы мае, й самъ
Такимъ, якъ вы, бывъ мужыкомъ;
Такжа й прыгонъ цянувъ панамъ,
А цяперъ во дыкъ зъ храстомъ!
Бо письма зъ моладу навчився,
Гарѣлки многа ни вжывавъ,
И атъ браццявъ я ни дзялився,
Трудзився пры кучы, працававъ.
Али якъ треба было у руину
Цару и краю паслужиць;
Вотъ я пакинувъ Кацярину,
Дый пашовъ Хранцуза биць.
Якъ тольки къ войську прыдзялився,
Зъ дамовки грошей мнѣ прыслали.
Ну а штожъ, кабъ я аддзялився?…
Людзибъ нѣшта помачъ дали? —
Ой нѣ, братцы! — кожанъ знаиць
Хто тольки на свици живець:
Всякѣй цябѣ тагды вважаиць,
Якъ у цябѣ ѣсць да пьець;
А якъ прыдзя худабина,
То й аччураюцца уси,
Якъ бывъ то й будзишь сирацина,
Въ сябровъ спамоги ни праси.
Яны съ цябе йще насмяюцца
И якъ зъ дурня стануць кпиць,
Ажъ сліозы зъ горесци паллюцца,
А серца больна забалиць,
Кровъ выкругъ яго запячецца,
Ціомна станиць у вачахъ,
Якъ пачуишь што смяецца
Твой прыяцель съ цябѣ впрахъ…
Нихай сабѣ другей талкуиць,
А чужы… сваимъ нябудзя:
Кали свой ни паратуиць,
Ни паратуюць цябе людзи.
Кали свайго въ цябѣ нима,
Хаць и ниладзиць іонъ съ табой;
То нихто ня вырвиць изъ сила,
Хиба паможиць Богъ святой.
И вамъ ни раю я дзялицца;
Выгадней пры кучи жыць.
А такжа зъ большимъ ни сварицца,
Всягды яму пакорнымъ быць.
Штожъ, браццы, ябъ тагды рабивъ,
Якъ мямѣ въ салдаты взяли?
Камубъ я дзѣтакъ прыручивъ?…
Пѣвнябъ на свѣци вандравали…
И жонка йдзѣбъ тагды была,
Божа бъ баронь, адну пакинувъ?
Съ сила хадзилабъ да сила…
И я, бязъ помачыбъ загинувъ! —
Ды йще кабъ зажывавъ гаркушу;
Ни разубъ службы ни спавнивъ,
Хитхебиль мордубъ часта пушивъ,
Ды й палкамыбъ ище лупивъ. —
Я бизъ парыбъ здаровья страцивъ!
Тагды патъ старасць ба въ старцы!…
И въ службибъ я добра нибачывъ
А съ службы вышавшы — канцы!…
Ато дыкъ во, дзякаць Богу,
Пры старасци сабѣ лѣтъ,
За щырасць Царъ даець спамогу.
Хвала Яму, хвала и Богу!
И паважаиць мянѣ свѣтъ…
А хаць бы сабѣ й ни заслуживъ
У Царскай служби я ни чога;
Дыкъ бы прышовшы въ братовъ жывъ,
Бы ни зрабивъ я имъ худога.
Дыкъ вотъ жа, браццы, навучайцись,
Як на бѣлымъ свѣци жыць;
Николи вы ни аддзиляйцись
И гарелку ня треба пиць. —
А такжа дзяцѣй письма вучиця,
Кабъ дурнями ни были,
И щыра Госпада малиця,
Кабъ у сагласіи жыли.
Ну штожъ, кабъ я письма ня вчывся?
(Ни адзинъ дурень што заслужывъ)
Николибъ въ людзи я ня вбився,
И цяперыцькабъ бязъ чына бывъ.»
Вотъ я яму тады вкланився,
Ды й такъ ставъ зъ имъ я гавариць:
«Паня, я жыць на свеци навчывся,
Годзя пра гета гаманиць!
А раскажытка, ясный паня,
Для чого били въ барабанъ
И што хватальныя чытали. —
Расталкуй тка гета намъ!»
